Ο Κώστας Στεφανίδης μιλά ανοιχτά για την απώλεια του MadClip, του αδερφού του όπως τον αποκαλεί και μοιράζεται στοιχεία της προσωπικότητάς του αλλά και της επίδρασης που είχε αυτός ο άνθρωπος στη δική του ζωή, φιλοσοφία και κοσμοθεωρία.

Μιλά επίσης για την αποβολή που βίωσε η σύντροφός του, τις απαίσιες συμπεριφορές που δέχτηκαν και οι δύο όσο ήταν εκείνη έγκυος στο δεύτερο παιδί τους καθώς επίσης και για τις κρίσεις πανικού που βίωνε παλαιότερα σε έντονο βαθμό αλλά και το πώς τις διαχειρίζεται σήμερα. Το πατρικό πρότυπο το οποίο στερήθηκε, λόγω του ότι έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία από τροχαίο, το βρήκε στον Μηδενιστή και γενικότερα στο χώρο της μουσικής.

O Γιώργος ήρθε στην Αθήνα σε ηλικία 15 ετών. Το πρώτο βράδυ κοιμήθηκε έξω, στην πλατεία Καραϊσκάκη και στη συνέχεια σε παγκάκια και σε εκκλησίες μαζί με άλλα παιδιά τα οποία έψαχνα να δημιουργήσουν την τύχη τους. Δεν φοβήθηκε, δεν πτοήθηκε διότι τότε είχε άγνοια κινδύνου και το αίμα του για δημιουργία έβραζε.

Τραγουδούσε χωρίς σακάκι διότι δεν είχε χρήματα να το αγοράσει και αυτό ήταν κάτι που σχολιάστηκε. Ποτέ δεν τραγουδούσε με γνώμονα τα κέρδη, τη φήμη και τη δόξα αλλά για να μπορέσει να εκφράσει τον καημό του. Ένας από τους αδερφούς του και ο ξάδερφός του, πέθαναν από την πείνα, πράγμα σύνηθες όπως μαρτυράει ο ίδιος, για την εποχή εκείνη.

Τα πρώτα του χρήματα, τα σκόρπισε παντού. Έχει βγάλει το Πανεπιστήμιου του πεζοδρομίου όπως λέει ο ίδιος το οποίο είναι το πιο σημαντικό σχολείο της ζωής.

Η Όλγα Κοτλιδά υπήρξε αριστούχος στην Αρχιτεκτονική αλλά κάπου χάθηκε, χάθηκε διότι δεν ήταν αυτό που ήθελε όσο και αν τελικά το υπηρέτησε άψογα κατά τη διάρκεια των σπουδών της. Το Μy Style Rocks αν και βάρβαρο ήταν απαραίτητο για να της δοθεί το διαβατήριο προς την αναγνωρισιμότητα αν και είχε ψυχοσωματικό κόστος. Έχασε τη μητέρα της από καρκίνο και αυτό την ώθησε να βρει διέξοδο στην κακοποίηση του εαυτού της μέσω ναρκωτικών ουσιών. Στο σεξ με τους παρτενέρ της, έχει υπάρξει hardcore χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες. Η μητέρα της ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, ο πατέρας της είναι Χριστιανός Ορθόδοξος και η αγάπη πρωτοστατούσε στο σπίτι της μακριά από θρησκευτικούς φανατισμούς. Η δημιουργία του προφίλ της στο Only Fans είναι ναι μεν κάτι δύσπεπτο για τον πατέρα της αλλά της αποφέρει μεγάλα κέρδη και υπάρχει κατανόηση, ελευθερία και αποδοχή από μεριάς του.

Η Έλενα Κρεμλίδου ανοίγει όλα της τα χαρτιά. Κάνει αναδρομή στην εποχή εκείνη που είχε ανάγκη να ντύνεται πιο γυναικεία, πιο θηλυκά για να εισπράττει αυτοπεποίθηση από τον ανδρικό πληθυσμό. Μιλά για την άτυπη προϋπόθεση των συναντήσεων εκτός Facebook, που όριζαν μαζί με τη συνάντηση να υπάρξει και ερωτική επαφή, για τις ημέρες εκείνες που τα οπίσθιά της ήταν το σήμα κατατεθέν της και πώς από εκείνον τον καιρό πέρασε στην άβαφη μορφή της, την πιο ανεπιτήδευτη, για την οποία επίσης δέχεται hate comments από τον κόσμο που την ακολουθεί και την παρακολουθεί. Μιλά για την ανάγκη της να «φαίνεται» λιγότερο, ούτως ώστε οι γυναίκες να μην τη «διαβάζουν» ως απειλή. Ανοίγει εκτενώς το κεφάλαιο του Revenge Porn, μοιράζεται όλα της τα συναισθήματα και περνά ένα ηχηρό μήνυμα προς όλα τα θύματα εκδικητικής πορνογραφίας, πως ο φόβος δεν πρέπει να γίνεται οδηγός τέτοιων καταστάσεων αλλά μια μεθοδευμένη σειρά κινήσεων με στόχο τη δικαίωση αλλά και τον παραδειγματισμό.

Η Σοφία είναι ένα άτομο που προσπαθούσε από μικρή να χωρέσει. Στο πατρικό της δεν είχε δικό της δωμάτιο, οι γονείς της δεν κατανοούσαν τις ανάγκες της και εκείνη έφυγε με θυμό μίλια μακριά τους, διαγράφοντας τη δική της πορεία. Όταν έφτασε η στιγμή να ξεκινήσει το δικό της αυτογνωσιακό ταξίδι, ανακάλεσε μέσω ύπνωσης ένα εξαιρετικά τραυματικό γεγονός που αφορά στη σεξουαλική της παρενόχληση από μέλος του οικογενειακού περιβάλλοντος όταν ήταν μόλις 2,5 ετών. Η κατάθλιψη της χτύπησε την πόρτα το 2008 όπου αναγκάστηκε να μην ενδώσει σε αυτή, καθότι μητέρα δύο παιδιών που λατρεύει, πράγμα για το οποίο τους μίλησε όταν εκείνα ήταν σε μια ηλικία να κατανοήσουν. Όταν μετέπειτα έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από τον Μάνο Παπαγιάννη και βρέθηκε στα επείγοντα, ένας φίλος της στάθηκε η αφορμή για να μιλήσει δημόσια γι’ αυτό που της συνέβη και νιώθει πολύ καλά με αυτήν της την απόφαση -αν και στην αρχή είχε κατηγορήσει, για το περιστατικό αυτό, τον εαυτό της.